Het is een herfstachtige woensdagavond in september en samen met mijn coach ben ik op pad om een optreden te geven. Dit keer niet zomaar een optreden, maar een surprise act voor mijn collega.

Momenteel verblijft die collega namelijk in een revalidatiecentrum in Goes. Omdat het een verrassing is voor mijn collega en hij mij dus nog niet mag zien, heb ik mijn manager uitleg gegeven hoe hij de apparatuur moet opbouwen. De mensen vragen zich af wat er gaat gebeuren, waarop wordt geantwoord dat er iemand komt zingen. Er wordt druk gespeculeerd, wie oh wie komt er nu toch. “Ach wat leuk, is het Frans Bauer, nee Gerard Joling of zou het toch Jan Smit zijn?”. “Nee”, hoor ik mijn collega roepen, “ik weet het, het is Pink Floyd”. Ik glimlach en denk: hij moest eens weten. Terwijl de laatste hand wordt gelegd aan de opbouw van het licht en geluid, flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd: hoe zal hij reageren als hij mij ziet, wat zou het publiek ervan vinden?

Het moment is daar, mijn coach kondigt mij aan: “vanavond gaan we iedereen die hier tijdelijk verblijft in het zonnetje zetten. Vooral één iemand, en dat ben jij”. Mijn collega gaat op het puntje van zijn stoel zitten. “Jij kent”, hem vervolgt mijn manager, “jij hebt zijn singles thuis”. “Nee”, roept mijn collega, “je meent het niet”. En jawel hoor, we menen het zeker.

De spots gaan aan, de muziek gaat aan en mijn eerste nummer ‘Handen naar boven’ klinkt uit de speakers. Het publiek, en vooral mijn collega, genieten met alle emoties die je maar kan bedenken. Wow, niet te veel kijken, ik moet blijven zingen. Dan zet ik mijn tweede nummer ‘Zorg dat je happy wordt’ in. Nou, aan het publiek lag het zeker niet. De handen gingen van links naar rechts. Ook de rustige nummers worden vol emotie, van een lach tot een traan, door de mensen meegezongen. Met name ‘Het Dorp’ roept veel emoties op bij het publiek.

Na een half uurtje zit het erop. Wat een emotie, wat mooi en wat een voorrecht dat ik dit voor mijn collega, maar ook voor alle andere bewoners van het revalidatiecentrum, heb mogen doen. Na het optreden hebben mijn college en vele bewoners nog nagepraat en uiteraard werd de CD aan iedereen uitgedeeld.